Alianccy żołnierze, otoczeni przez armię niemiecką w Dunkierce, mają tylko jedną drogę ratunku – przez cieśninę do Anglii. Zorganizowanie przeprawy dla około 400 000 żołnierzy to ogromne wyzwanie, ale także odpowiedzialność za ich życie i przyszłe losy wojny. Nolan podjął się przedstawić to wydarzenie nie od strony walk, jakie się toczyły w samym mieście, nie od strony sztabów, a z punktu widzenia żołnierzy, oficerów i cywilów biorących udział w tej operacji.

Nolan pokazał, że armia to nie jest jeden bezosobowy twór, który wykonuje rozkazy, w którym każdy element, jak w maszynie, można wymienić na inny. Pokazał, że ta armia składa się z ludzi, którzy przeżywają emocje, mają swoje plany, starają się stosować do procedur, ale nade wszystko, usiłują przeżyć.

Nolan przedstawił toczące się równolegle starania różnych grup i poszczególnych osób, aby ewakuacja mogła się udać. Oficerowie opracowali sposób przeprowadzenia operacji, żołnierze zachowując odpowiednie procedury starali się wykonać plan, osoby cywilne często ryzykując życie, robiły to, co uważały za konieczne, starając się wykazać przydatnością i rozwagą. Jednego tylko Nolan nie pokazał – że atakujący ich w trakcie przeprawy wróg to też armia złożona z ludzi.

Największa moc Dunkierki tkwi w tym, że żołnierze, choć są na wojnie, w zasadzie w ogóle nie walczą. Starają się wydostać z pułapki i używają wszelkich możliwych środków do obrony. Często giną, atakowani przez niewidzialnego nieprzyjaciela. Wrogiem nie jest konkretny człowiek, lecz niewidzialny nieprzyjaciel, bez twarzy, bez postaci, a przejawem jego działań są padające bomby i przeszywające brzuchy okrętów torpedy. Dzięki temu zabiegowi bohaterowie są jeszcze bardziej ludzcy, a ich starania jeszcze bardziej wiążą widza po ich stronie.

Zabieg ten powoduje również, że wielka jest wymowa antywojenna tego filmu. Dzięki temu wojna staje się swego rodzaju rekwizytem. Zastępuje palący się budynek, czy inną katastrofę, a widz skupia swoją uwagę na przypartym do muru bohaterze, który za wszelką cenę stara się ocaleć. Staje się nieistotne, czy wojna ma swoje uzasadnienie. Jest kataklizmem, przed którym bohaterowie uciekają. Politycy często nie dostrzegają, że sięgając po argument wojny dopuszczają do rozpętania kataklizmu, a żaden cel nie jest wart tego, aby narażać ludzkie życie. Rozdźwięk między poświęceniem zwykłych ludzi, a cynizmem rządzących i oficerów jest tu czasem widoczny.

Dunkierka to film, w którym twórcy operują emocjami, a nie strategią. Pokazują fragmenty przeżyć poszczególnych osób i z nich układają scenariusz. Na zmianę, wraz z bohaterami, chronimy się w okrętach, które jednak nie zawsze są bezpiecznym schronieniem, czuwamy nad powodzeniem akcji z powietrza, zestrzeliwując samoloty wroga, bierzemy również udział w samej akcji ratunkowej na pokładzie jachtu, który choć do tego nie przeznaczony, będzie brał udział w operacji wojskowej. Obserwując wydarzenia z lądu, morza i powietrza, mamy perspektywę najszerszą z możliwych. Na każdym etapie zobaczymy ludzi, którzy chcą zwyczajnie przetrwać, ale i takich, którzy wykażą się wielkim człowieczeństwem w trudnej sytuacji.

W rolach głównych zobaczycie znanych z innych produkcji aktorów, jak Kenneth Branagh czy Tom Hardy. Nolan jednak zaryzykował obsadzając jako odtwórców kluczowych postaci również nowicjuszy. Ryzyko się opłaciło, jedni i drudzy wypadli rewelacyjnie.

Na podkreślenie zasługuje odmierzająca czas muzyka – niepokojąca i rytmiczna, która nadaje filmowi tempo i przykuwa widza dodatkowo do fotela. O zdjęciach lepiej Wam opowie Marcin Łukański:

Jeśli macie taką możliwość, obejrzyjcie ten firm w kinach IMAX. Został nakręcony za pomocą technologii IMAX, dzięki czemu na tych wielkich ekranach ogląda się go rewelacyjnie, a dźwięk odwzorowuje bardzo wiarygodnie odgłosy wojny. Kula uderzająca o kadłub stawia na nogi, dźwięk silnika, czy gnącego się metalu powoduje gęsią skórkę. Jesteśmy w centrum wydarzeń.

Na koniec zachęcam do obejrzenia trailera z komentarzem twórców i aktorów.

Tytuł: Dunkierka / Dunkirk, 2017
Scenariusz i reżyseria: Christopher Nolan
Zdjęcia: Hoyte Van Hoytema
Muzyka: Hans Zimmer
Montaż: Lee Smith
Scenografia (scenograf): Nathan Crowley
Scenografia (dekorator wnętrz): Gary Fettis
Scenografia (dyrektor artystyczny): Kevin Ishioka

Obsada:
Fionn Whitehead jako Tommy
Tom Glynn-Carney jako Peter
Jack Lowden jako Collins
Harry Styles jako Alex
Aneurin Barnard jako Gibson
James D’Arcy jako Pułkownik Winnant
Barry Keoghan jako George
Tom Hardy jako Farrier
Kenneth Branagh jako Komandor Bolton
Cillian Murphy jako Dygoczący żołnierz
Mark Rylance jako Pan Dawson