Kiss me, Kate! to spektakl inspirowany Poskromieniem złośnicy Szekspira, przygotowany we współpracy z Teatrem Muzycznym w Gdyni, specjalnie na scenę elżbietańską.

Akcja przenosi nas do Baltimore, do teatru, w którym Fred Graham będzie wystawiał sztukę Poskromienie złośnicy. Wystąpi jako Petruchio, natomiast w roli Kasi zobaczymy jego byłą żonę, Lilli Vanessi. Para nie szczędzi sobie docinków i złośliwości, widać, że emocje po rozstaniu jeszcze do końca nie opadły. Prywatne sprawy wdzierają się również na scenę, gdzie byli małżonkowie  przenoszą swoje problemy.

Mimo wszystko oboje starają się poukładać życie prywatne osobno. Graham podrywa młodą aktorkę, a Lilli poszukuje szczęścia u boku pewnego generała. Oboje stają się pewnym symbolem losów, jakie spotyka wielu spośród nas. Mężczyzna próbuje uzyskać w związku przewagę, żeby móc się puszyć i decydować. Kobieta, jeśli przed ślubem ma niezależne poglądy, musi ze związku zrezygnować albo przyjąć społecznie narzuconą postawę uległości. Panuje przekonanie, że związek oparty na takim schemacie gwarantuje trwałość i szczęście. W przypadku Kate można chyba powiedzieć, że ta wymuszona łagodność jest jej orężem. Udając słabość i powolność powoduje, że to Petruchio pada przed nią na kolana. Kiedy wie, że nie musi konkurować z żoną o władzę, staje się jej sługą.

Przedstawienie przygotowano w formie musicalu. Zabawne teksty piosenek, odpowiednio dobrane głosy, świetne opracowanie muzyczne barwne stroje – dały w sumie zabawne, interesujące i nawet nieco filozoficzne wydarzenie.

Dodatkową atrakcją przedstawienia są otwierający się dach i scena elżbietańska. Można je w pełni docenić kupując najtańszy bilet. Są to miejsca stojące, za to przy samej scenie i z dachem nad głową. Bublem są natomiast miejsca siedzące na rogach i za filarami. Sporo tych miejsc ma ograniczoną widoczność ze względu na kolumny, w dodatku komfort jest tam mocno dyskusyjny. Ciekawa jestem, czy już w fazie projektowania wzięto pod uwagę te niedogodności, czy wyszło to później. Nie jestem architektem, a przyglądając się galeriom sama wpadłam na rozwiązanie, które byłoby bardziej ergonomiczne.

Niezależnie od pewnych niewygód jest to przedstawienie godne uwagi, zapraszam do obejrzenia trailera.

Muzyka i teksty piosenek: Cole Porter
Libretto: Sam i Bella Spewack
Przekład: Małgorzata Ryś

Reżyseria, ruch sceniczny: Bernard Szyc
Kierownictwo muzyczne: Dariusz Różankiewicz
Przygotowanie wokalne: Renia Gosławska, Agnieszka Szydłowska
Scenografia, kostiumy: Jerzy Rudzki
Choreografia: Joanna Semeńczuk, Jacek Wester, Bernard Szyc
Asystent reżysera: Paweł Bernaciak
Asystent scenografa: Renata Godlewska
Światło: Bartosz Wolak
Inspicjent: Iwona Warszycka – Kot
Produkcja: Monika Bieszke, Krystyna Jaworowska, Mateusz Gigiewicz

OBSADA:

Lilli Vanessi / Katherine Minola: Alicja Piotrowska/ Karolina Trębacz
Fred Graham / Petruchio: Rafał Ostrowski
Lois Lane / Bianca Minola: Iga Grzywacka/ Katarzyna Wojasińska
Bill Calhoun / Lucentio: Tomasz Bacajewski
Gangsterzy: Tomasz Gregor, Marcin Słabowski
Generał Harrison Howell: Aleksy Perski
Harry Trevor / Baptista Minola: Marek Richter
Hattie: Anna Andrzejewska, Ewa Gierlińska
Paul: Tomasz Fogiel
Portier / Ksiądz: Marek Sadowski
Ralph: Mateusz Deskiewicz
Riley / Hortensio: Sebastian Wisłocki
Flynt / Gremio: Paweł Czajka
Technicy: Jakub Badurka, Paweł Bernaciak, Jarosław Rzepiak
Dance Captain: Stavros Pittas
Garderobiana: Anna Andrzejewska, Ewa Gierlińska
Zespół Teatru Freda Grahama: Urszula Bańka/Emila Witowska, Marta Śrama, Agnieszka Zalas, Sylwia Wąsik, Julia Zacharek, Karolina Merda