Liczba stron (papier): 288
Forma wydania: ebook
Moja ocena: 5,5/6
Agnieszka Kaluga zdecydowała się zostać wolontariuszką w hospicjum. Nie jest to jednak łatwe zadanie dla osoby wrażliwej i współczującej. Jako gwizdek do spuszczania pary nagromadzonych emocji powstał blog Zorkownia, a na jego podstawie książka.
Hospicjum z opowieści Pani Agnieszki to miejsce, gdzie spotkać można wielu bardzo różnych ludzi, jednak znajomości te muszą być bardzo intensywne, ponieważ ci nowi znajomi najczęściej szybko odchodzą. Na ich łóżkach leżą nowi chorzy, spragnieni dobrego słowa czy gestu.
Dawniej, kiedy rodziny były wielopokoleniowe a pobytu w szpitalu bano się, ludzie od dziecka uczestniczyli w cierpieniu i śmierci bliskich osób. Była to część ich doświadczeń. Dziś oddajemy naszych chorych do szpitala lub hospicjum i wracamy do pracy. Kiedy bliska osoba odchodzi, często nie ma koło siebie nikogo bliskiego. Pozostają niezakończone sprawy i żal, że czegoś nie zdążyliśmy zrobić lub powiedzieć. Hospicjum, które odwiedza Pani Agnieszka jest miejscem, gdzie warunki do takich pożegnań są stworzone, gdzie opieka personelu jest ciągła a ludzie empatyczni. Kiedy nikogo przy chorym nie ma, przyjdzie Pani Agnieszka, albo inny wolontariusz, który akurat jest.
Książka napisana jest bardzo wprost i bardzo pięknie, poetycko. Między zapisami z poszczególnych dni pojawia się kilka wierszy, które podkreślają jeszcze nastrój.
Książka ta wydobyła na wierzch moje niedokończone, niezałatwione z bliskimi sprawy. Mogę je w końcu przeżyć i oswoić. Dziękuję Pani Agnieszko.