"Jest rok 2044. Janina, Jan i Janka przystępują do realizacji eksperymentalnego dokumentu. W jednej z sal dobrze utrzymanego skansenu teatralnego, korzystając z zamierzchłych technologii (MacBookPro, rzutnik multimedialny, etc.), kostiumów (Milan Fashion Week 2013) oraz emocji (kino, taniec, teatr z początku XXI wieku), Janina, Jan i Janka próbują odegrać COŚ, co było tym CZYMŚ."*

Trójka bohaterów próbuje obłaskawić przestarzały sprzęt. Wywołuje początkowo piski i zgrzyty. Kiedy opanowują obsługę technicznych staroci, bawią się w kalambury i odgrywanie emocji.  Miłość, przemoc, podryw, codzienność w relacjach z innymi ludźmi – to, co zobaczymy w życiu, w kinie i na scenie. Czego tu nie ma? Jest wszystko,  tyle, że w życiu nie będzie powtórek.

Aktorzy sprawiają wrażenie jakby odgrywali zadane scenki na jakiś temat. Każda jest inna i o czymś innym. Każdy z aktorów w jednej scenie jest postacią o zupełnie innych cechach niż w innej. Za pomocą gestu, mimiki, tańca i ubioru tworzą szereg bohaterów o różnych cechach. Tekstu jest niewiele, to ich ciała w ruchu tworzą opowieść. Wybierając się na ten spektakl nastawić się trzeba na odbieranie ruchu, obrazu i emocji.

Aktorom towarzyszy oszczędna scenografia: stół ze sprzętem, mata i ekran. Sprawia to wrażenie sali do ćwiczeń, gdzie widzowie podglądają zabawę w film. Całość tchnie nieco klimatem Hollywood, skojarzyć można nawiązania do filmów lub symboli. Więcej o spektaklu i o teatrze w ogóle mowi Leszek Bzdyl:

Reżyseria:
Leszek Bzdyl, Katarzyna Chmielewska, Anna Steller
Choreografia:
Leszek Bzdyl, Katarzyna Chmielewska, Anna Steller
Obsada:
Leszek Bzdyl, Katarzyna Chmielewska, Anna Steller

* z teatralnego afisza