Diagnoza jest dla Waltera White’a ciosem w plecy. Ten zdolny chemik, który zamknął sobie drzwi do kariery i został belfrem, nagle dowiaduje się, że ma raka płuc i że zostało mu dwa lata życia. Świadomość bliskiej śmierci powoduje, że pozbywa się hamulców i skrupułów i postanawia zarobić naprawdę grube pieniądze. A cele ma dwa: zapewnić przyszłość rodzinie i opłacić leczenie, wszak ubezpieczenie nie pokryje terapii.

Przypadek sprawia, że Walt spotyka swojego dawnego ucznia Jessego zamieszanego w produkcję metamfetaminy. Postanawia wykorzystać swoją wiedzę chemiczną, aby dopracować metodę produkcji i tworzą duet.

W zespole Walt pełni rolę tego mądrzejszego, który rozdziela zadania, Jesse ma zapewnić zaopatrzenie i zbyt. Chłopak nie może się jednak pogodzić z tym, że ma nad sobą szefa. Na każdym kroku próbuje udowodnić, szczególnie przed kolegami, że to on jest z nich ważniejszy.

Szybko okazuje się, że pieniądze rozchodzą się nadspodziewanie łatwo. Trzeba wytwarzać wciąż więcej i więcej metamfetaminy. Zmieniają się metody i warunki produkcji, zmieniają się odbiorcy. W końcu Walter dojrzewa do samodzielności.

Od początku do końca całej historii w życiu bohaterów zachodzą spore zmiany. Jesse ze zbuntowanego nastolatka staje się producentem mety z kilkoma złamanymi paragrafami na sumieniu, wewnątrz wciąż jednak pozostaje tak samo niezorganizowany i potrafi planować tylko na krótką metę, wciąż poszukuje potwierdzenia własnej wartości. Kiedy jednak potrzeba działać, wystarczy jedno słowo, a polecenie wykona. Jego relacja z Walterem wciąż się zmienia. Ze zbuntowanego chłopaczka we współpracownika a potem w konkurenta. Czasem wydaje się, że nasi bohaterowie mogliby się zaprzyjaźnić, jednak dyktatorskie zapędy Waltera stoją temu na przeszkodzie. Niewątpliwie łączy ich jakaś więź, mam jednak wrażenie, że przejawy sympatii są wyrażane nie w taki sposób i nie w tym momencie kiedy druga strona by chciała.

Walter z kolei z niezaradnego pantoflarza, przez kombinatora staje się w końcu dyktatorem. Lubi wydawać polecenia, lubi, kiedy idzie wszystko zgodnie z jego planem. W trakcie swojej drogi przestępczej przejmuje zwyczaje swoich dawnych współpracowników, kiedy się ich już pozbędzie. I, co ciekawe, skłonności do takich zachowań miał od zawsze, co widać na retrospekcjach, ale były one tłumione tak długo, jak długo śmierć nie zajrzała mu w oczy. Można powiedzieć, że diagnoza pozwoliła mu się wyzwolić z więzów społecznych i stać się sobą.

W trakcie rozwoju sytuacji zmienia się stosunek widza do Walta. Początkowo współczujemy mu, bo przecież właśnie dowiedział się, że ma raka i niewiele życia mu jeszcze zostało. Obserwujemy jego dylematy i problemy i wbrew rozsądkowi zaczynamy mu kibicować. Z czasem jednak, kiedy produkcja mety nie jest już środkiem do przeżycia Walta i jego rodziny a on sam staje się bardziej bezwzględny, możemy przeżyć coś w rodzaju dysonansu.

Działalność Waltera wpływa również na jego rodzinę i otoczenie. Żona przestaje mu ufać, z Hankiem prowadzi grę, czasem dość mocno ryzykując zdemaskowanie. Ogólnie na skłonności do ryzykanctwa.

Breaking Bad ogólnie ma klimat dramatu. Trudna sytuacja głównego bohatera, jego pogrążanie się w przestępczym świecie, coraz bardziej destrukcyjny wpływ na rodzinę – to wszystko powoduje, że serial powinien być przygnębiający. Twórcy jednak potrafili przełamać tę konwencję. Sposób prowadzenia wątków sensacyjnych powoduje, że widz trwa w ciągłym napięciu, a zabawne drobiazgi poprzez kontrast z ogólną sytuacją dają nieco zabawy w trakcie oglądania (jak antypoślizgowe skarpetki widoczne w trakcie badania w szpitalu).

Wielkim atutem są krajobrazy pustynne Arizony. Dają wrażenie spokoju, dzikości, a obraz często jakby przepuszczany przez filtr sprawia wrażenie surrealistycznego doświadczenia.

Serial przygotowany został z wielką dbałością o szczegóły. Wszelkie wędrówki w czasie – wstecz i do przodu – coś wnoszą do akcji i zmuszają do uwagi. Nic nie dzieje się bez przyczyny, a zmianom wewnętrznym bohaterów towarzyszą zmiany w wyglądzie. Zdjęcia są dopracowane, a humor inteligentny i nienarzucający się. Zaczynając przygodę z serialem można odnieść wrażenie, że będzie to coś lżejszego niż jest w istocie. Z czasem każdy sezon jest coraz cięższy, mroczny, coraz bardziej przesiąknięty przez ego Waltera i jego coraz większe przekonanie o własnej sile sprawczej. Zakończenie tej historii też musi być na jego warunkach.

Serial zdobył wiele nagród i ma fanów na całym świecie, czego wyrazem są warte odwiedzenia miejsca w Albuquerque.

Tytuł: Breaking Bad, 2008
Scenariusz i reżyseria: Bryan Cranston, Tim Hunter I, Charles Haid, Peter Medak, Félix Enríquez Alcalá, Michael Slovis, Tricia Brock I, Adam Bernstein I i inni
Muzyka: Dave Porter
Zdjęcia: John Toll, Arthur Albert, Michael Slovis, Marshall Adams, Peter Reniers, Nelson Cragg, Reynaldo Villalobos
Obsada:
Bryan Cranston jako Walter White
Aaron Paul jako Jesse Pinkman
Anna Gunn jako Skyler White
Dean Norris jako Hank Schrader
Betsy Brandt jako Marie Schrader
RJ Mitte jako Walter White Jr.
Bob Odenkirk jako Saul Goodman
Giancarlo Esposito jako Gustavo „Gus” Fring
Jonathan Banks jako Mike Ehrmantraut
Moja ocena: 6/6