Gra Endera to film, który wprowadza nas w świat przyszłości, gdzie Ziemia zaatakowana została przez Obcych podobnych do wyrośniętych mrówek. Ziemia obroniła się dzięki bohaterowi tamtych czasów – Mazerowi Rackhamowi. Odtąd Ziemianie szukają człowieka, który mógłby dowodzić gwiezdną flotą w razie ponownego ataku. Całe życie Ziemian jest podporządkowane temu celowi. Rodzice Endera, dzięki swoim niezwykłym genom, mieli spłodzić tego idealnego dowódcę. Niestety Brat i siostra Endera nie spełnili pokładanych w nich oczekiwań. Czy Ender sprosta zadaniu? Program szkoleniowy zakłada, że dzieci podejmują szybsze i trafniejsze decyzje niż dorośli, dlatego to im trzeba powierzyć dowodzenie armią. Ender trafia do szkoły, ale nie jest przekonany, że da radę. Na każdym etapie jego nauczyciele stawiają mu problemy do rozwiązania, a to jak sobie z nimi poradzi, powie im, czy jest tym wyczekiwanym wybawicielem Ziemi.

Teraz będę mocno spojlerować.

Ender pnie się coraz wyżej na kolejnych szkoleniach. Ostatnie zadanie musi być bardzo ważne, ponieważ zjechało sporo oficjeli, żeby oglądać ćwiczenie. Na ekranach widzi symulację – statki obcych skupione wokół jakiegoś celu. Przez chwilę przeżywa konsternację, ponieważ Obcy wcale nie zamierzają atakować. Przyglądają się statkom ziemskim, jakby w oczekiwaniu na to, co one zrobią. Ender, przekonany, że to ćwiczenie i musi się wykazać, wydaje rozkaz do ataku.

Ale Ender się myli, to nie jest ćwiczenie. Myśli, że na ekranach widzi symulację. Podejmuje odważne decyzje, bo nie wie, jakie skutki w rzeczywistości powodują jego rozkazy. A tak naprawdę ginie wielu ludzi i cały gatunek Obcych.

Początkowo jest szczęśliwy z powodu sukcesu, spodziewa się pochwał, ale kiedy dociera do niego ogrom zniszczeń, czuje się nieszczęśliwy. Wbrew szkoleniu nie odbiera Obcych jako agresywnych. Dopiero kiedy widzi szansę na odbudowanie zniszczonego gatunku, wraca do życia.

Film, a przed nim książka, poruszają ważne dla mnie problemy. Pierwszy to manipulacja drugim człowiekiem. Cały system szkoleń Endera miał wykształcić w nim odpowiedni schemat zachowań. Jego wychowawcy nie zostawili mu tak naprawdę wolnej woli w podejmowaniu decyzji. Wdrukowali mu cel, jaki chcą osiągnąć przy użyciu jego zdolności. Z tym celem będzie potem musiał żyć i jakoś sobie radzić. Wszyscy, którzy czytali dalsze tomy, wiedzą, o czym mówię.

Drugi to nasza dojrzałość jako gatunku. Wysyłamy w Kosmos sondy zawierające przesłanie od nas w nadziei, że ktoś to odbierze, odczyta i zawita do nas lub odpowie pokojowo. Czy jednak dojrzeliśmy do kontaktu z Obcymi, kimkolwiek są? Czy nie żyjemy w świecie marzeń, wyobrażając sobie, że są oni podobni do nas, że będziemy mogli się porozumieć i że się zaprzyjaźnimy? Że możemy ich zaprosić na herbatkę, jak sąsiada? Załóżmy, że Obcy są podobni do filmowych Robali. Ciało owada dla większości ludzi jest wstrętne. Wielokrotnie powiększone musi budzić strach. Nie na darmo potwory w filmach fantastycznych często przypominają owady. Nie potrafią mówić, już nie powiem, że po angielsku, ale w ogóle nie wydają dźwięków w naszym rozumieniu. Jak się z nimi porozumieć? Jak powiedzieć, że mamy pokojowe zamiary i jak dowiedzieć się o zamiary przybyszów? Czy zapraszając do nas nieznanych Obcych, nie ściągamy zagłady na siebie lub na nich? Dużo pytań pojawiło się po obejrzeniu tego filmu i większość pozostaje bez odpowiedzi.

Tytuł: Gra Endera / Ender’s Game, 2013
Scenariusz i Reżyseria: Gavin Hood
na podstawie powieści Orsona Scotta Carda
Muzyka: James Horner
Zdjęcia: Donald McAlpine
Obsada:
Harrison Ford jako Pułkownik Hyrum Graff
Ben Kingsley jako Mazer Rackham
Abigail Breslin jako Valentine Wiggin
Asa Butterfield jako Ender Wiggin
Hailee Steinfeld jako Petra Arkanian
Viola Davis jako Major Gwen Anderson
Aramis Knight jako Bean (Groszek)
Gatunek: akcja, science-fiction
Moja ocena: 5/6