Piromańskie skłonności Allana Karlssona napytały mu biedy, ale także pozwoliły mu wziąć udział w ciekawych wydarzeniach XX wieku. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności spowodował, że w wyniku próby wybuchu zginął jeden z bogatszych w okolicy obywateli. Allan został uznany za wariata i umieszczony w szpitalu psychiatrycznym. Jego pobyt tam nie przyniósł mu wielu korzyści, choć za jedną z nich uważa pazbawienie atutu męskości. Być może dzięki temu łatwiej mu było powściągnąć emocje i ze stoickim spokojem stosować się do wskazówki, jaką dała mu matka. Zgodnie z jej radą przez cały czas pamięta, że liczy się tu i teraz, nie wolno za dużo rozpamiętywać, trzeba działać.

Po opuszczeniu zakładu jego życie stawało się coraz ciekawsze. Poznawał najbardziej poważanych naukowców, wojskowych i polityków. Pomagał im lub nie, w zależności od tego, czy pozwalało mu to na realizowanie swojej wielkiej pasji. Stosunki z takimi ludźmi jak Franco, Truman, Oppenheimer, Stalin czasem sprowadzały na niego zaszczyty, a czasem kłopoty. Niezmiennie jednak stosuje się do swojej zasady – działaj tu i teraz, polegając na swoich sympatiach i antypatiach.

To wszystko jednak to odległe wydarzenia. Allana poznajemy, kiedy siedzi smutny w domu starców i czeka na imprezę z okazji swoich setnych urodzin. Cała ta sytuacja wydaje się tak obmierzła temu przyzwyczajonemu do niezależności człowiekowi, że postanawia uwolnić się z niej ruszając w świat bez żadnego planu.

Zaraz po opuszczeniu domu starców napotyka okazję, która sama pcha mu się w ręce – walizkę pełną pieniędzy. Kłopot w tym, że nie jest ona niczyja. Za walizką, więc i za Allanem podąża gang motocyklowy, który tę kupę szmalu miał dostarczyć zleceniodawcy. Allan jednak nie jest tego świadom. Kompletnie beztrosko podąża przypadkową ścieżką: kupuje bilet tam, gdzie wystarczy mu drobnych, poznaje przypadkowego osobnika w nieczynnej stacji kolejowej, z którym zaprzyaźnia się za pomocą mocniejszego trunku, działając doraźnie unieszkodliwia jednego z czonków gangu, itd. Lawina przypadków leci coraz szybciej, grono chętnych do podziału milionów rośnie, a depczą im po pietach gang i policja. Jedni i drudzy są ciągle o krok od wyjaśnienia zagadki, jednak splot przypadków powoduje, że ciągle moment decydujący się odwleka, aż nagle, jak w zabawie z węzłami, pociągnięcie za właściwy sznurek powoduje rozplątanie supła, tak kolejny ciąg wydarzeń sprząta bałagan, jaki powstał.

Allan Karlson to umysł prosty, niewykształcony, za cały swój skarb ma przesłanie od matki. W ciągu całego swojego życia nie łamie tej zasady. Kontrastuje z nim Benny, który kształcił się aż za dużo, roztrząsając różne za i przeciw, nie jest w stanie podjąć żadnej decyzji, a liczne niepokończone fakultety niewiele mu w życiu dają, przynajmniej do czasu spotkania z Allanem.

Film Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął powstał na podstawie książki pod tym samym tytułem, zostały jednak wprowadzone pewne zmiany, jak sądzę dla dobra filmu. Nie chcę porównywać wersji książkowej i filmowej. Przyjmuję, że film rządzi się swoimi prawami i w celu uwypuklenia pewnego przesłania dopuszczam zmiany, o ile są na lepsze. W tym wypadku odnoszę wrażenie, że zmiany podkreśliły przesłanie, które w książce jest, w filmie jednak zostało bardziej uwidocznione. Film niesie filozoficzny przekaz: należy otworzyć się na to, co niesie los, przeżywać to, co jest tu i teraz i reagować stosownie do okoliczności. W przypadku Allana takie zachowanie przyniosło wybuchowe efekty: ciekawe życie i umiejętność radzenia sobie nawet w najbardziej niekomfortowych sytuacjach.

Tytuł: Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął / Hundraåringen som klev ut genom fönstret och försvann, 2013
Reżyseria: Felix Herngren
Scenariusz: Felix Herngren, Hans Ingemansson
Muzyka: Matti Bye
Zdjęcia: Göran Hallberg
Obsada:
Robert Gustafsson jako Allan Karlsson
Iwar Wiklander jako Julius
David Wiberg jako Benny
Mia Skäringer jako Gunilla
Jens Hulten jako Gaddan
Bianca Cruzeiro jako Caracas
Sven Lonn jako Hinken
Gatunek: komedia, kryminał, przygodowy
Moja ocena: 5/6