Panowie w białych, kosmicznych kombinezonach budzą respekt. Kiedy oglądamy ich w telewizji każdy z nas myśli o tym, że chciałby dokonać czegoś równie ważnego, być tak samo podziwianym. Być tam, gdzie niebo jest czarne, a Ziemię widać tylko jako niebieską plamkę. Na równie ważne rzeczy często nie mamy odwagi ani możliwości.

Mary Roach sprowadza naszych bohaterów na ziemię. Stają się dla nas znowu zwykłymi ludźmi, którzy mają swoje choroby, fobie, potrzeby fizjologiczne, kompleksy. Wszystkie te problemy w niewielkiej przestrzeni kosmicznej kapsuły stanowią czasem przeszkodę nie do pokonania.

Autorka przyjrzała się dokładnie przygotowaniom do lotu, testom urządzeń i przedmiotów codziennego użytku przeznaczonych do stanu nieważkości. Wiele uwagi poświęciła wpływowi warunków nieważkości na ludzkie ciało.

Mary Roach zachowuje się jak dziecko, które jeszcze nie zatraciło umiejętności dziwienia się wszystkiemu. Ma mnóstwo pytań i nie waha się ich zadać, nawet jeśli są niewygodne. Dzięki temu odkrywa przed nami nawet najbardziej wstydliwe tajemnice pobytu w kosmosie.

Autorka przeszła całą drogę od szkoleń przez doświadczenia i testy po próbny lot paraboliczny, gdzie warunki zbliżone są do tych w kosmosie. Rozmawia również z kosmonautami i naukowcami pracującymi przy projektach kosmicznych. Powstała na tej podstawie całkiem interesująca podróż przez najnowsze technologie, psychikę ludzką i jej ograniczenia.

Mary Roach okazała się autorką dociekliwą i konkretną, ale jej książkę czyta się bardzo dobrze również dlatego, że ma świetne poczucie humoru. Potrafi opisywać trudne tematy zabawnie, potrafi również zjadliwie i lapidarnie wypunktować to co budzi jej zastrzeżenia i co chciałaby skrytykować.

Wydawnictwo: Znak Litera Nova, 2010
Forma wydania: papierowa
Liczba stron:  322
Moja ocena: 5/6