Wydawnictwo Czarna Owca, 2014
Liczba stron (papier): 328
Forma wydania: ebook
Moja ocena: 5/6

Aleksander Makowski wiele lat pracował jako oficer wywiadu. Dziś, z perspektywy czasu, opowiada o poszczególnych etapach swojej kariery. O swojej rodzinie wspomina tylko pokrótce, aby szybko przejść do własnych losów.

Na jego życie na pewno miało wielki wpływ to, że jego ojciec był działającym na Zachodzie szpiegiem. Od dziecka wiedział, jak wygląda życie człowieka uwikłanego w tajne sprawy państwa. Jednocześnie poznawanie realiów życia w tej części świata, edukacja w USA i poznawanie mentalności ludzi Zachodu dały mu już na starcie pewne atuty do wykorzystania w przyszłości.

Do szkoły szpiegów w Kiejkutach trafił po studiach prawniczych i był tam jednym z lepszych studentów. Makowski opowiada o samej szkole, ale także o zasadach, jakie tam panowały oraz o programie i ćwiczeniach.

Pierwsze zadania w pracy oficera wywiadu nie wiązały się jeszcze z pracą w terenie. Najpierw obsługiwał przychodzące raporty, ale bardzo szybko trafił w teren. Dzięki swojemu obyciu za granicą został wysłany do Stanów.

Wiele czasu Makowski poświęca na przedstawienie sposobu pracy swojego wydziału.   Praca szpiega, jaką opisuje, wymaga wielkiej uważności, świetnej pamięci, kojarzenia faktów, a także stalowych nerwów i cierpliwości. Opowiada również o współpracy wywiadów – tej oficjalnej, ale także rozmów przeprowadzanych w przypadkowych sytuacjach. Porusza tematy ucieczek szyfranta i wywiadowców. Przedstawia ich losy według swojej wiedzy oraz znaczenie tych wydarzeń dla wywiadu i dla kraju.

Jego kariera zostaje przerwana dwukrotnie: kiedy zostaje negatywnie zweryfikowany jako oficer zwalczający opozycję (niedługo później zostaje współpracownikiem wywiadu) oraz po ogłoszeniu raportu Antoniego Macierewicza z likwidacji WSI.

Aleksander Makowski opowiada o wydarzeniach, które znamy z prasy, historii, ale komentuje je, podpierając się swoim doświadczeniem i wiedzą zakulisową, dlatego czasem widzimy je w zupełnie innym świetle. Są też tematy, których Makowski nie chce lub uważa, że nie powinien upubliczniać, wówczas mówi o tym wprost lub zręcznie zmienia temat.

Pawłowi Reszce i Michałowi Majewskiemu nie można odmówić przygotowania. Widać, że mają sporą i szczegółową wiedzę o omawianych wydarzeniach, jednak momentami Aleksander Makowski wypływa jako ten, który kontroluje rozmowę.

Styl wypowiedzi Makowskiego jest bardzo zwięzły, konkretny. Nie ma wodolejstwa, wszystko precyzyjnie sformułowane, bez niejasności. Czytając tę książkę, przez cały czas miałam z tyłu głowy świadomość, że taki wywiadowca potrafi świetnie wpływać na rozmówcę i kierować jego wrażeniami. Wyszło mu to całkiem dobrze.

Książka była dla mnie pretekstem do odgrzebania odwiecznego pytania: zdrajcą jest ten, który sprzedaje informacje obcemu wywiadowi, czy też ten, który pracuje dla własnego kraju, ale w ustroju, który został nam narzucony? I czym właściwie różni się nasza obecna sytuacja od czasów PRL, czy przypadkiem nie zmieniliśmy tylko Wielkiego Brata?