Kapitan Alatriste to pierwsza część serii o przygodach najemnego żołnierza. W czasie wojny brał udział w bitwach, jednak nastały nudne czasy pokoju i trzeba sobie radzić inaczej. Dawny żołnierz wynajmuje się do pojedynków i walczy w cudzym imieniu. Akcja toczy się w Hiszpanii w XVII w, a narratorem jest uczeń Diega Alatriste.

Kapitan dostaje zlecenie aby napaść dwóch podróżnych zmierzających do Madrytu. Zlecenie jest dobrze płatne, więc je przyjmuje ale nic nie jest w stanie wyprzeć jego ostrożności i zdrowego rozsądku. Nie wszystko idzie po myśli kapitana. Wpada w kłopoty a po wydobyciu się z nich w kolejne. W historię kapitana wplatają się wątki związane z Inkwizycją i dworem królewskim jednak są one przedstawione nieco zbyt pobieżnie.

Temat na powieść jest świetny, jednak historia wydaje mi się opowiedziana niemrawo. Tarapaty nie robią wrażenia, a nieszczęścia nie wzruszają. Sam kapitan przedstawiony jest jak jakiś dobrodziej na piedestale, nieosiągalny i bez wad, za to bystry i znający życie. Nie wzbudził we mnie ani sympatii ani zainteresowania.

Zaletą natomiast jest stylizowany język, dzięki czemu wydaje się ona pamiętnikiem uczestnika tamtych wydarzeń. Opowieść przeplatana jest wierszami ulubionego poety kapitana – Lopego de Vegi, co sprawia, że nastrój powieści jeszcze bardziej kojarzy się z siedemnastowieczną Hiszpanią.

Wydawnictwo: MUZA, 2004
Tłumaczenie: Filip Łobodziński
Liczba stron: 215
Forma wydania: papierowa
Moja ocena 4/6